ویژگی‌های قرارداد کار معین و مدت محدود

قرارداد کار معین و مدت محدود یکی از انواع قراردادهای موقت در قانون کار است که برای انجام کارهایی با زمان مشخص یا هدف معین منعقد می‌شود. این نوع قرارداد معمولاً زمانی تنظیم می‌گردد که کارفرما نیاز به نیروی کار برای انجام پروژه‌ای خاص یا فعالیتی با پایان مشخص دارد. مدت این قرارداد از پیش تعیین می‌شود و پس از پایان زمان یا اتمام کار، به‌صورت خودکار منقضی می‌گردد. در این نوع قرارداد، رابطه استخدامی دائمی شکل نمی‌گیرد و کارفرما تعهدی به ادامه همکاری پس از پایان مدت ندارد. کارگر در طول مدت قرارداد از کلیه حقوق قانونی از جمله بیمه، مرخصی، عیدی و سنوات برخوردار است. این نوع قرارداد باید به‌صورت کتبی تنظیم و شامل موضوع کار، مدت، محل انجام کار، میزان حقوق و سایر شرایط باشد. در صورت فسخ یک‌طرفه بدون دلیل قانونی، طرف خاطی ملزم به پرداخت خسارت خواهد بود. قراردادهای معین معمولاً در پروژه‌های ساختمانی، صنعتی، خدماتی یا فنی کاربرد زیادی دارند. این نوع قرارداد انعطاف‌پذیری بیشتری به کارفرما می‌دهد و امکان مدیریت نیروها بر اساس نیاز واقعی را فراهم می‌کند.

1. دوره زمانی مشخص – قرارداد دارای زمان پایان مشخص بوده و پس از اتمام آن به‌صورت خودکار خاتمه می‌یابد.
2. وابسته به پروژه یا وظیفه خاص – قرارداد کار معین برای انجام یک کار مشخص بسته می‌شود، درحالی‌که قرارداد مدت محدود برای یک بازه زمانی معین تنظیم می‌گردد.
3. عدم امنیت شغلی بلندمدت – پس از پایان مدت قرارداد، کارفرما الزامی به تمدید آن ندارد.
4. حقوق و مزایا مطابق قانون کار – پرداخت حقوق، بیمه و مزایا طبق قوانین کار انجام می‌شود، اما مزایای دائمی‌ها را ندارد.
5. امکان تمدید یا تبدیل به دائمی – در صورت توافق طرفین، قرارداد قابل تمدید یا تغییر به قرارداد دائم است.
6. عدم پرداخت سنوات در برخی موارد – در برخی شرایط، کارگران با این نوع قرارداد، سنوات پایان کار دریافت نمی‌کنند.